از جنایتهاى سپاه عمر سعد،آتش زدن خیمه هاى امام حسین «ع »و اهل بیت او در روزعاشورا بود.پس از آنکه امام به شهادت رسید،کوفیان به غارت خیمه ها پرداختند،زنها رااز خیمه ها بیرون آوردند،سپس خیمه ها را به آتش کشیدند.اهل حرم،گریان و پابرهنه دردشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند. ⁽⁴⁾ امام سجاد«ع »در ترسیم آن صحنه فرموده است:به خدا قسم هر گاه به عمه ها و خواهرانم نگاه مى کنم،اشگ در چشمانم مى دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه اى به خیمه دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگرمى افتم،که آن گروه فریاد مى زدند:خانه ظالمان را بسوزانید! ⁽⁵⁾ این آتش،امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر،در خانه زهرا«ع »با آن سوخت و آتش کینه هایى بود که از بنى هاشم و اهل بیت در سینه ها داشتند.به یاد این حادثه،در مراسم عاشورا در برخى مناطق رسم است که خیمه هایى به نشان خیام اهل بیت بر پا مى کنند،ظهر عاشورا به آتش مى کشند،تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت.

آتش به آشیانه مرغى نمى زنند گیرم که خیمه،خیمه آل عبا نبود

آب

در حادثه کربلا،آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند.کاروان ابا عبد الله،کنار فرات فرود آمد، لیکن سپاه ابن سعد،فرات را به محاصره گرفت و آب را به روى امام حسین «ع »

و اهل بیت و اصحابش بست و میان امام و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین «ع »را به تسلیم وادارند و هم از خاندان رسالت انتقام بگیرند.به نقل مورخان،از سه روز قبل از عاشورابا محاصره فرات،خیمه گاه امام در مضیقه بى آبى قرار گرفت و کودکان اهل بیت را با دیدن رودفرات،تاب تحمل عطش کمتر مى شد.منع آب از زنان و کودکان و افراد عادى(بویژه غیرنظامیان)در همه ادیان و مذاهب،غیر قانونى و عملى غیر انسانى است،بویژه در اسلام.

سپاه اموى با بستن آب به روى یاران و فرزندان حسین «ع »،این کار خلاف شرع ومغایر با شرافت انسانى و جرم جنگى را مرتکب شدند و کسانى همچون مهاجرین اوس،عمرو بن حجاج و عبد الله بن حصین به این عمل مباهات مى کردند و زخم زبان مى زدندکه:حسین!از این آب،درندگان و پرندگان مى خورند ولى تو حق ندارى از آن بچشى!

مساله «آب »،در ابعاد و صحنه هاى مختلف نهضت عاشورا مطرح است،از قبیل:فرات و نهر علقمه،مشک و عباس،کودکان و العطش،على اصغر و تیر حرمله،سقایى وعلمدارى،سنگابخانه، آب خنک و سلام بر حسین،غسل زیارت،لبهاى تشنه،بستن آب در کربلا،مراسم طشت گذارى،مهریه فاطمه،برداشتن کام با آب فرات،سیراب کردن سپاه حر و...که در باره هر کدام مى توانید به عنوان خاص آن در این فرهنگ مراجعه کنید.

تشنگى کودکان و شهادت حسین با لب تشنه از فرازهاى برجسته این حادثه است.وقتى امام سجاد«ع »نیز پیکر امام را دفن کرد،با انگشت روى قبر پدر نوشت:«هذا قبرالحسین بن على بن ابى طالب،الذى قتلوه عطشانا».

از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا بودند دیو و دد همه سیراب و مى مکید حاتم ز قحط آب،سلیمان کربلا ⁽¹⁾ بسیار گریست تا که بى تاب شد،آب خون ریخت ز دیدگان و خوناب شد،آب از شدت تشنه کامى ات،اى سقا آن روز ز شرم روى تو آب شد،آب ⁽²⁾ آب،شرمنده ایثار علمدار تو شد که چرا تشنه از او اینهمه بى باک گذشت بود لب تشنه لبهاى تو صد رود فرات رود بى تاب،کنار تو عطشناک گذشت بر تو بستند اگر آب،سواران سراب دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت ⁽³⁾

آب،رمز طلب و تشنگى و الگوى عطشهاى حیات بخش است و آنان که از آب هم استغنا و بى نیازى نشان مى دهند و تشنگى را طالبند،به آب حیات و سیرابى جان مى رسند.

به گفته مولانا:

آب کم جو تشنگى آور به دست تا بجوشد آبت از بالا و پست

امت عاشورایى

«عاشورا»در متن زندگى شیعه و در عمق باورهاى پاک او جریان داشته و«نهضت کربلا»،در طول چهارده قرن،با کوثرى زلال و عمیق،سیراب کننده جانها بوده است.

هم اکنون نیز عاشورا،کانونى است که میلیونها دایره ریز و درشت از ارزشها،احساسها، عاطفه ها،خردها و اراده ها بر گرد آن مى چرخد و پرگارى است که عشق را ترسیم مى کند.

بى شک،محتواى آن حماسه عظیم و انگیزه ها و اهداف و درسهایش یک «فرهنگ »غنى و ناب و الهام بخش را تشکیل مى دهد و در حوزه وسیع تشیع ودلباختگان اهل بیت،کوچک و بزرگ و عالم و عامى،همواره با«فرهنگ عاشورا»